Una de las sensaciones más placenteras que he experimentado en mi vida, ha sido estar sobre las tablas y gracias a la danza, poder expresar mis sentimientos con LIBERTAD

jueves, 24 de junio de 2010

NOITE MÁXICA DE SAN XOAN



Realmente foi máxica, moi máxica e especial. 
Rodeada de xente moi boa, que non contaba que fosen  a estar alí, e á que quero moito.

Eu máis ou menos, cumprín co que "está mandado", con algunha que outra torcedura na lumieira, que non pasou desapercibida por un pequecho moi gracioso:
"SI, SI, ...PERO HAY QUE SALTARLA POR EL MEDIO"
Un intre no que disfrutei moito, foi o momento "periodístico", no que intercambiei impresións con dous cociñeiros das instalación, cos que botei un bo rato de "parola", e que me deleitaron, con historias dos seus trinta anos de profesión.
Non só me ofreceron o suculento manxar, senón que foron quen, dixar que me recrease , retratando os lustrosos exemplares que nos regalara o mar, e por riba posar para a miña foto.
Moi agradecida,




E lembreime de vós, si dos dous, e velaí vai, para o voso deleite, un poema escrito polo meu pai, que expresa o meu sentir,nesta fermosa longa noite.

A FHC, FSM. 
Gracias, moitas Gracias por todo.


AMISTADE

Gozo da entrega
a ti, amigo,
descubrin un día.

Compañeiros da noite
e guías da oscuridade
fumos xuntos

Imos ámbolos dous pola vida
¡Hoxe quero cantar á amistade!

Non atopo verbas
nas que poder plasmar
amigo, a leticia da xuntanza,
unidos ti e mais eu
nun só i eterno pregar.


Eu son ti, e ti eres eu.
Non somos dous,
cada un somos un,
amigo unha ialma,
un corazón palpitante
no mencer dunha alborada

Somos un só camiño,
unha risa nova
que afrorece viva e sinxela
en cada instante.

Toma ti as miñas mans,
amigo, amigo meu,
irmán de cada día,
compañeiro na noite,
estrela que brilas
nunha aperta fonda,
nunha aperta fundida.

        ¡Amigo meu, Amigo, Amiga!


                              
                              F.J.V.M.

                                    
 

miércoles, 23 de junio de 2010

CONTINUAMOS LA COLECIÓN, ¿NO?. Alfombras

Bueno,

unas alfombras sencillas, o "barateiras", para los que no somos muy duchos en el arte de la pintura sobre tela, que tiene, aunque no lo parezca, su miga.

Yo pensaba que con poner la plantila y pintar, ...¡LISTO!, ya, ya...

¡Ojo!, porque al pintar la plantilla, aunque suele adherirse a la tela no lo hace del todo y corremos el riesgo de que se nos cuele pintura bajo ella, y no nos estropea solo el trabajo que estamos haciendo, que si no nos damos cuenta y directamente, usamos la plantilla, para repetir el motivo, nos va a manchar y a emborronar el nuevo  dibujo. (si,si...,me pasó a mi), con lo que se monta un lío que te dan ganas de tirar con todo.

Pero no, se aparca la manualidad,... y OTRO DÍA se retoma, "una pintura se tapa con otra pintura".

En cuanto al pincel, siempre vertical, y el especial, que os enseñé en el pendientero y a poder ser, impregnado bien en pintura, y un solo brochazo, que se puede retocar con mucho tino, una vez retirada la plantilla. (Un bastoncillo de los oidos ayuda bastante).

Je,je, si ve esto, alguien experto en decoración, tengo la carcajada asegurada, pero lo importante es que me guste a mi y si esa persona, tiene a bien darme algún consejillo útil, será muy bien recibido.

Por lo demás, espero que os guste.

A mi me encanta.

Pero para completar la  colección, falta el colgador de collares, a contraste.

En la próxima entrada o en la siguiente,lo tendréis ...tampoco se va a convertir mi blog en  "Bricohobi".

Abrazos para los que me conocen y algún que otro beso.

Hasta mañana.

¡Ah! y no os olvidéis de quemad todo lo malo y lo viejo.

Purificáos en esta noche mágica con el Sagrado Fuego y el Conjuro de la Queimada.

¡FELIZ SAN XOAN, para todos, e MEIGAS FÓRA!

lunes, 21 de junio de 2010

Y PENSAR QUE ESTABA PARA TRAPOS...

Tenía esta chaqueta, de cuando yo, por ciertos motivos, que no vienen al caso, pesaba casi 90 Kg.

Como subo y bajo, como "Faba na Ola", , pense en guardarla, pero era tan excesivamente grande y tan desgarbada, que pense, ..., o se la doy a alguien o para trapos.

El problema es que era mi preferida, y me daba mucha pena.




Pense en cómo podía reutilizarla, reciclarla, y recordé...

Algún tiempo atrás, había visto cuatro horquillitas negras con cuatro florecitas, preciosas, pero casí tenía que dejarles un diente para pagarlas, en una tienda de moda. Meses más tarde, encontre las mismas florecillas, formando parte de una goma del pelo, que ni de coña me pondría, ...¡PERO!,¡ podía deshacerlas, y por tan solo 1 euro y poco, tenía todo ese jardín!. Las guardé.
Siempre tengo "cola de ratón en casa", ... ¡Ay!,... de goma... ¡Ay!,... bueno, ya saben de cual...de la que venden en las mercerías (como la de la foto, pero en blanco).

Metí todo en mi batidora  "recicling", y salió esto:

                                                                                                                                                                                                                                                                   
                                                             

Detalles de la manga, pechera y espalda:
  



A mi me encanta, y lo mejor de todo, es QUE LA VUELVO A PONER...Es como si se hubiese reducido "taitantas" tallas

Como digo siempre para gustos colores. Me alegraría mucho haberos dado alguna idea.

Besos desde lo alto,
si es que hay alguien ahí...


DECORA BARATO: FIELTRO ADHESIVO , CINTA DOBLE CARA Y UNA PIZCA DE IMAGINACIÓN

Supongo que tod@s  buscamos crear en casa un ambiente agradable,... Y BARATO, en estos tiempos que corren.

Yo soy de las personas, que cuando voy a tirar cualquier cosa, antes pienso, si podrá tener alguna utilidad en un futuro (NO, no tengo síndrome de diógenes), simplemente practico el "recycling", así que he decidido compartirlo con vosotros, por si os aporto alguna idea y para que me déis sugerencias.

En este caso, tenía un mogollón de pendientes en una caja, que se liaban unos con otros, se perdían sus tuercas, se les iba el barniz,..., así que tomando como inspiración, una sugerencia de una amiga, la inspiración de los puestos medievales, y mi necesidad, cree este "cuadro-pendientero", con los siguientes materiales:


Tabla comprada,( ya troquelada), fieltro adhesivo negro, plantilla, pintura roja  y pincel para tela en "Aqui"y un trozo de tela, sobrante de las cortinas de mi salón, y una pizca de imaginación....se convirtieron en :





Muy útil, muy práctico y siempre a mano.Y acorde con la decoración de la habitación.
Lo más importante; ORIGINAL Y ÚNICO.


Espero que os sirva de inspiración, o de idea. !En tres horas, listo!

2ª ENTREGA: Alfombras a juego.



Bicos desde lo alto ,
si es que hay alguien ahí...

PROYECTO OJOS

Despues de dibujar 18 tipos de ojos diferentes, alguno servirá, ¿no?...
Digo yo...


Pues eso

viernes, 18 de junio de 2010

Vuelta al germen

Estaba yo pensando en lo curiosa que es la vida y como todo se va colocando en su sitio, y empieza a cobrar sentido.

Ya curioso fue, cuando deseándolo toda mi vida, a pesar de no poder ejercer la profesión que soñaba (y a la que tanto empeño y dedicación aportó mi querido abuelo materno D.B.S.B , (en paz descanse)) , por algunos episodios familiares,personales,... un tanto,...¿desagradables?,...(no acierto a ponerle calificativo), Después de mucho trotar,  acabé trabajando, justo en él puesto más parecido (dentro de los que yo tenía acceso), a lo que a mi admirado y tierno Contramaestre y a mi, nos hubiese gustado.

Pero no queda ahí la cosa.

Después de un montón de "incidentes" que llegaron incluso a "hacerme perder la esencia de lo que soy", descubro, que de nuevo vuelvo a sentir aquellas emociones y satisfacciones, que en otro tiempo, me proporcionaron la lectura, la poesía, la escritura, EL DIBUJO y las artes plásticas (las cuáles fueron elogiadas por amigos que le decían a mis progenitores "esta niña tiene un talento sin explotar, es muy creativa",..."¿por qué no la metéis en clase de dibujo?,...y me compraron un caballete, un lienzo y una caja de óleos, pero yo , que en aquel momento, no conocía la palabra AUTODIDACTA, ...creo que llegué a pintar sobre 6 ó 7 cuadros, ¡ojo!, ¡sobre el mismo lienzo!Uno encima de otro, y es que ya se sabe, que león sin domador, no culmina en espectáculo. Y empecé a bailar ballet...

Después de está introducción, que deseaba más breve, lo que me llamó la atención , fueron dos encuentros, cuando menos agradables, que me sucedieron en estas tres ultimas semanas.


Salia yo de mi masajista, "borracha perdida", ya que mis músculos después de hora y 20 de masaje , eran tiernos filetes de ternera, sin tensión alguna, cuando por recomendación de mi  "fisiopsicólogo" (que tanto le gusto a LastChild) ,  paseaba por la calle  "del Museo", y descubro,...un tesoro; una cristalera que nunca me había dicho nada, me introdujo en un mundo maravilloso, de libros antiguos,...algunos muy antiguos y otros objetos varios.
Como estaba sola, con el que supuse sería el dueño, me puse a hablar con el, a contarle como iba el "Álbum Medieval" en el que que estaba inmersa y me enseñó una Biblia del siglo XVI impresionante, libros de cuando mi padre y mis abuelos estudiaban, así que decidí comprarle uno y regalárselo, ya que , como yo le llamo "pai" es maestro de profesión, y me lo agradeció enormemente con la expresión de su rostro, y sus ojos verdosos abiertos de par en par.La gracia fue que cuando salía y me despedía, me dijo textualmente: "o sea que tu aquí, trabajando, serías la mujer más feliz del Mundo...", a lo cual le contesté que si, pero como intuía como seguiría  la conversación , la corte con un "Puff, pero es que soy alérgica al polvo y lo pasaría fatal. Bueno volveré otro día"

¿¿¿Me estaba ofreciendo trabajo???, ...no se.
Por un lado me sentí bien.Pensé, le caí en gracia y me subió la autoestima.



Pero el colmo ya fue ayer, cuando salgo de nuevo del masajista, bajando por la misma calle, y me paro en un escaparate, que solo tenía; 1álbum de invitaciones de Boda,1 de Comunión, unos rotuladores y dos cosas más, y me llamó la atención, porque había como soñado algo con una imagen similar.
Me paro,miro, y decido entrar. Y como tenía toda la gama de color, y a un precio que era la cuarta parte del precio de la "papelera fulana", me llevé 11 rotuladores de los de tapa cortada al bies, por 10€. Y de entre un montón de cajas apiladas y papeles, ordenadores puestos de forma provisional,...empresa en montaje,sale una voz que me dice,..."¿Tu pintas?", y le digo, "bueno por hobby, hago algún que otro grabado, pero  no me dedico a eso", a lo que contesta, "¿puedes venir esta tarde que está mi socio y hablamos?" "si, ¿por qué no?".
Me comentó que el Autocad estaba muy bien y el Photoshop, pero que había una enorme ESCASEZ de IDEAS, DE CREATIVIDAD, lo cual me dejó muy sorprendida. Yo le llevé alguna cosilla que tenía por casa y le dejé mi correo. Me ofreció trabajar allí, pero quedamos en que de momento, si le surgía algún encargo me lo pasaba por e-mail.

Mi primer proyecto... unos OJOS para un muñeco,...

Llevo en la frente ¿BUSCO TRABAJO?, miradme bien la frente, los que me conocéis, porque tal y como está el mercado...

El que caso es que me sentí muy, muy FELIZ y afortunada,  y esto último es lo único y lo que más me importa.


Bicos,
si es que hay alguien al otro lado

lunes, 7 de junio de 2010

DE PASA A UVA



   La calma de estos días, me ha venido bien.
   Aunque sigo bajita, que el masajista me quitase parte del dolor, me ha ayudado a sentirme menos prisionera de mi cuerpo y con esperanza (que ya la había perdido) porque la situación era desesperante.
   Creo que me ha hecho reflexionar y he caído en la cuenta de lo perdida que anduve ahí atrás y pido perdón si alguien se ha sentido molesto por mi forma de actuar, No sería justo echarle toda la culpa a la enfermedad, ya que tengo carácter, pero en un alto porcentaje, si la culpo.
   Ahora más serena, soy capaz de actuar con "algo de raciocinio" y no por impulsos.
   Por lo menos he sido capaz de escribir algo.
   Estoy pasando del estado de pasa: "rechumida", oscura y "con rabo",  y poco a poco veo que me voy acercando a esa uva brillante , clara y redondita, que a pesar de sus pepitas, es hermosa y que se que fui en algún momento pasado.
Próximo objetivo: salir de casa,...
                                                  ¡vamos!, pero calma.