Tiñas razón cando falabas dos corpos, que eran diferentes ós actuais.Os homes parecían máis retacos, mais pequenos, e o que si, todos ¿paticortos?,...Pero penso en si serían as roupas.
Chámame a atención, a masificación en San Isidro. (parecen dicir "Carpe, Carpe Diem")..., os autocares e os seus elevados maleteiros,
As miñas favoritas son :
Transmite paz, silencio, misterio, intriga,...
(Pasadizo del Panecillo en el barrio de los Austrias)
Internet nos seus comenzos:
Disfrutando da beleza dos autos de antaño, dos rótulos dos comercios,da fermosura da arquitectura da cidade e da elegancia das súas xentes, de "punta en branco", acotío.
Penso en si cecáis noutra vida pasada retratei a beleza do grandioso Parque, nalgún caballete cos meus óleos.
Calor, moita calor.
Parecía coma se a vida fose en escala de grises, coma se o Astro Rey non quentara nunca.
¿E Wally, onde anda Wally?
A seguinte fotografía, lémbrame un anaco dun poema do meu pai, que escrbiu aló no 1985, con motivo do Día das Letras Galegas, adicado a Rosalía (aínda que non falamos do mesmo, troúxome o recordo):
"(...) Nova, sempre para nós, Galicia,
adollémola coma unha bagoa saudosa
de emigrantes na lonxía,
coma unha denuncia escandalosa
do que emigra sen sair da Terra
espallando os seus anceios.
nunha vergoñosa fuxida (...)"
Xabier Vilasánchez Martínez
(equipaxes de emigrantes españoles. Ano de 1966. Madrid)
Gracias, ou grazas (¿vedes como preciso clases?), compañeiro, por tan valioso material sentimental, que me trouxo recordos da vida de entonces, retratadas nas historias que me contaba a miña querida e añorada Madriña, cando me sentaba no chan, o seu carón, no inesperado fin dos seus días.
Gracias por regalarme este tempo, ente intre, tan fermoso.
Descanso, e volta á obriga...deica mañá
1 comentario:
¡Oh, gracias a ti!
Me alegro de que te gustasen.
Hasta mañana.
Publicar un comentario