Non teño por costume facelo pero o certo é; que penso que igual que o medo e a desconfianza fixeron que me apresurase a expresar o meu sentir por este medio, de igual forma creo que é xusto que sexa por este mesmo canle, polo que che pida que me perdones por "xulgar sen coñecer", cousa que procuro non facer,i e máis, odio que mo fagan a min. Son moi aprensiva e "o medo é libre". Non trato de poñer excusas, PATINEI, e listo.
Espero que con estas fotografías me disculpes e vexas nelas que non caeu en saco roto a túa visita e dedicación.Falta que de moitos pasos; seino, nembargantes, polo de pronto; a miña vida, e como ti dixeches; a miña cociña, comenzan a encherse de cor:
Troúxome Fa o outro día unhas froitas que daba gloria velas (da agricultura ecolóxica, claro), que en nada se parecen ás do supermercado e que disfrutei,..., non sabes ti ben.
Espero verte pronto, e noraboa por esa doce voz, que canta a miña canción preferida de Fuxan os Ventos.
Un bico forte e grazas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario