Una de las sensaciones más placenteras que he experimentado en mi vida, ha sido estar sobre las tablas y gracias a la danza, poder expresar mis sentimientos con LIBERTAD

domingo, 27 de febrero de 2011

"Un servicio público y gratuito de transporte adaptado"

IMPORTANTE.

Servicio público infrautilizado POR DESCONOCIMIENTO DE SU EXISTENCIA;

http://www.lavozdegalicia.es/ferrol/2009/06/09/0003_7772882.htm

Facédevos eco.

                        Entre todos, podemos

ASPANEMI

¿Que é ASPANEMI?

É unha asociación de pais de nenos con minusvalía.

¿Como nace ASPANEMI?

A asociación nace pola necesidade dos pais de nenos con minusvalía de poder contar cun espazo de encontro e, á vez, de axuda ás necesidades dos seus fillos.

¿Quen forma ASPANEMI?

Un grupo de pais de nenos con minusvalía e outros socios colaboradores que comprenden as necesidades destes nenos e nos apoia
¿Que nos preguntamos os pais?

¿Que nos preguntamos os pais?


¿Realízase un diagnóstico a tempo para os nosos fillos? ¿recíbese a asistencia necesaria? ¿existe suficiente coordinación entre os distintos especialistas? ¿temos a adecuada integración dos nenos nos colexios?

¿Que pretende ASPANEMI?

Axudar aos pais a asumir a situación que se lles presenta ao saber que teñen un fillo con problemas.

Acadar que os nenos sexan atendidos dende o momento no que se detectan ás súas minusvalías co fin de poder desenvolver ao máximo ás súas capacidades.

Realizar calquera tipo de actuación que poida contribuír á mellora da integración dos nenos e xente nova con minusvalías.



Contacto:


R/ Reis Católicos, 49, baixo- Santa Icía


en horario de 09:30 a 13:30 ou chamar o teléfono 687512849

"ALLEGRO DE DOMINGO"

A diario suelo despertarme con mi radio-despertador, con la alarma sintonizada en mi programa favorito. Aunque generalmente el dolor me hace levantar al poco tiempo de la cama.

Los domingos, sin embargo, el programa con el que  despierto,  me invita a remolonear un poco más: "Allegro de Domingo",es una gozada despertarse con su música, aunque mi cuerpecito en poco tiempo,acaba siendo "arrastrado" a desayunar.

Quisiera compartirlo con vosotros, de modo que os dejo en enlace a los que no lo conocéis.

Bicos.

sábado, 26 de febrero de 2011

YO SERÉ TUS PIERNAS...

Una madre con su hija, disfrazada de Bella, aguardaban que yo , que estaba dentro del "Castillo", la fuese a invitar a pasar. (en calcetines, ambas claro)
14 ó 15 años, así a ojo, pienso que tendría.

Si ya era complicado, caminar por terreno firme, más aún en la fortaleza hinchable, que, llena de; Hadas chiquitas, Hermosas Mariquitas, Valientes Piratas, Nobles Caballeros, Mosqueteros, Brujas, que tan guapas ellas, las creí  princesas..., saltando al unísono, se movía cual barco a la deriva, complicando, si cabe, aún más la tarea.

La tomé en mis brazos y poco a poco, primero a gatas, con descansos, en los que nos dejábamos llevar por el movimiento de la atracción, cosa que le hacía mucho bien a su delicado cuerpo, conseguimos llegar, hasta una de las paredes de goma más robustas, donde para mi, era más sencillo incorporarla. Una vez en pie, sujetándola yo, por su bajo pecho, empezamos a saltar.

La madre en la distancia sonreía, la pequeña se giraba para mirarme con una sonrisa, pero de lo que estoy segura era que era yo, la que más disfrutaba de las tres. En ese momento, apagaron las luces, con lo que las bolas de discoteca se apreciaban todavía más y coindió que pusieron esos destellos blancos  con la música de Titanic.Y mientras, seguíamos saltando... (Jamas olvidaré ese momento)

Descansamos y así varias veces,(su gran fuerza interior le hacía levantarse una y otra vez) hasta que nos juntamos con la madre. Es entonces cuando la mujer le dice: ¿no le haces  una caricia? te ayudó a saltar. Y Bella rompió a darme  un montón de besos , abrazos, caricias,...(mi  regalo).

Yo tuve la suerte de disfrutar de ese momento, y sólo yo se lo que para mi significó, mientras una discreta lágrima corría por mi mejilla, que ella no consentí que apreciara.

¡No se me olvidará jamás!



(Me ha aportado mucho. Ella será mi referente cuando "mis dolores" me impidan  hacer algo)

Lleva tiempo al final de mi blogg.

Alguien  me dijo una vez;

"Lo mejor que puedes hacer por los demas es ser feliz"

LLEGÓ EL MOMENTO DE PONERLO DE CABECERA.

viernes, 25 de febrero de 2011

Entusiasmada e algo inqueda

Non sei que terei que facer esta tarde, nin que tarefa teño adxudicada, mais non me inqueda.
Si, confeso que ando inqueda, pero é de emoción, de

Tiña un serio problema coa miña maternidade, xa que neste intre, o meu problema físico e sentimental, me impide ser nai ( o que un día pensei que sería o sentido da miña vida).

Hoxe, (sin descartar que cecáis algún día,...), penso que HAY TANTO QUE FACER, TANTO NENO QUE AXUDAR, TANTO ANCIANO QUE ACOMPAÑAR, TANTA MULLER QUE DESPERTAR,...que sei que podo aportar o meu graniño, e ó mellor, este é o sentido da miña vida, porque realmente é o que me enche de vida e da luz ó meu mirar.

Marcho. Teño unhas gominolas que comprar...

O sono de calquer pequecho, mais non ao alcance de todos.

O outro día, camiño de botar unha parrafada cun mozo (non sei ata que idade se é moz@, je,je) que facía tempo que non vía, amosoúme a tenda coa que de seguro tóda a miña xeneración, soñara daquela.


Un home despachaba todo tipo de doces e golosinas, que se apilaban en delicados cestos de bimbio.Decorada en rosa, blanco e tonos pasteis,... posuía tódalas delicias coas que un rapaciño podería soñar.

E por riba, agachaba un gran segredo,... aló no fondo, tras unhas escaleiras atopábase un mundo máxico, onde libros didácticos para idades varias e outros materiais tiñan como misión entreter i educar.

Falamos co home, que nos amosou aínda o mellor da estancia: un precioso guiñol, que cada xoves entretiña ós máis pequenos, cun teatriño. (doume no punto, xa que son fan número un dos títeres e marionetas)

Pasou.

Esto foi o domingo á mañán.
O luns propuxéronme para este venres, se me apetecia colaborar, xa que se contrataron todo tipo de aparellos hinchables para nenos con minusvalía, pero convidando tamén a todo rapaz/a que puidesen acercar os pais ÁS CINCO DA TARDE A VALDOVIÑO.

Deste tema, cando falamos, coido que é preciso facelo con moito tino, pola gran casuística de minusvalías existente, pero en xeneral, sin profundizar, considero moi positivas as aportacións mútuas entre nenos con e sen impedimentos.  Eu xa traballara en Santiago con xente con este tipo de problemas, pero por circunstancias, ata agora non puiden retomalo, malia que morría por volver a estar xunto a eles e aprender...puf!,...e vivir, e sorrir...

Total que falando con quen me invitou, comenteille o do guiñol e o da tenda, (pola que por certo ei de pasar mañan a comprar. De modo que; Brais, non temas, e durme tranquilo, que a túa amiga non esquece unha promesa e menos se se trata dun mociño coma ti), e a resposta foi unha pregunta que me entristeceu sobremaneira, e que coa emoción nin me decatara dela:

-¿Está preparada para nenos con minusvalía?Rampas,....
-Penso que non.
-Pois non vale.
-Que pena,... tes razón.


Mañá, ei botar outra ollada,i ei preguntar..., xa vos contarei

miércoles, 23 de febrero de 2011

CANTIGA DE AMIGO

Tenro, doce, sereno...
arca dos máis profundos silencios,
gardian dos restos do meu naufráxio,
a quen a paz confiaron antaño,
meu refuxio; o teu mirar.

Ollos que estremécen,
luceiros que  dasatan,
(tenro ao comenzo,
¿apaixonado?, se cadra)
sentir os teus beizos,
inquedanza da miña ialma.

Os sonos contigo,
son o mais doce presente,
con  tenrura, tiento e loucura,
así es ti; "neste mundo meu
das ideas",
onde xermola
ese teu lado  salvaxe,
e onde a miña pel núa,
repousa, rexuvenece e renace.

Mais meu amigo
non ousaría, nin ten sentido
pedirche nada,
nin tratar de  coñecer,
se me odias ou me amas.

So quería que soubeses
que devezo por amarte,
e só a razón me impide
darche en man esta cantiga,
que con garbo e valentía
espontánea e libre nace.

Túa amizade, éncheme de orgullo,
e descoñezo outro xeito de mirarte.
Mais non temas, meu amigo
non pretendo incomodarche
xa Platón, con moito tino
e quen de resgardarte do perigo,
engaiolando tanto erotismo
na súa gorida infame.

Mais mentiría se  negase
que se o filósofo me soltase,
morrería por durmir tranquila,
só unha noite, envolvida
polos brazos teus cobizosos,
e xunto a ti, repousando,
descubríndote cos ollos pechos,
coma os cegos, acariñando
entregada á paixón,...
regalándome un momento eterno.  

Afastados para sempre,
o sei, máis non me fire,
porque es a miña fantasía,
todo ilusión, meu sono,
miña ciencia ficción...


Máis xa abonda,...penso,...
cecáis pequei en exceso,
do sentir que desborda,
e carece de dique que o pare,
i é, o único que me frena;
os que polo meu cantar sincero,
tornen sin pretrendelo
en danos colaterales.

martes, 22 de febrero de 2011

PRIORIZANDO QUE ES GERUNDIO.

Café con tostadas y zumo de naranja.Ocho de la mañana.
Hoy no he puesto la radio. Necesitaba pensar.
Creo que esta "soledad" que tanto me aterraba al principio, está empezando a sentarme bien.

Reflexiono sobre mis actos, vi vida, vamos que de autoeducarme, y aprender de mis errores, destras estos meses de locura.

Tengo ciertos de cosas por hacer (de esas que llevan su tiempo), e incluso alguna caja de la mudanza, a la que no he metido mano todavía, por culpa de los malditos dolores. (que aunque no los nombre, siempre están ahi). Y todos los días me agobiaba porque no avanzaba, porque me liaba con una cosa, y solo hacía esa cosa, o dos con la correspondiente frustración a la hora de comer.

Pensé,...hay que ver lo bien que se "ve la paja en el ojo ajeno". Me explico; de forma que todos los días cuando llegan los alumnos, les pido que escriban en un papel los deberes que traen y que repartan en la misma hoja el tiempo que dura la clase, para que no se marchen con nada pendiente, y no se líen hablando entre ellos  a la vez que les recuerdo que ,si hay algo cierto en todo esto, es que el tiempo es lo ÚNICO QUE NO SE PUEDE RECUPERAR, ...y sin embargo yo,a mi misma... no me lo aplico.(menuda maestra)

De modo que cogí un papel, y empecé a dar prioridad a mis tareas de esta mañana.
Les parecerá una tontería, pero creo que es fundamental.Máxime, en mi caso.

Y esta era mi primera tarea.
¿Por qué?, porque creo que hay que escribir en el momento. Si no se tiene un ordenador a mano, en una libretita.
De otra forma el relato pierde fuerza, pierde su esencia.

De modo que ... es gerundio.

ANXOS NA TERRA

Nesta última etapa da miña vida, costosa de por si pola miña separación, podo pregoar ós catro ventos, qu creo nos "Anxos".

Sen aliñas, nin plumas...¿eh? POR DARLLES UN NOME.
Agora en serio.

Cada un na súa parcela, conseguiron erguerme, un por cada extremidade, e  pouco a pouco poñerme en pe.

Gracias Aniña, ... sen palabras.Non me chegaría o blogg...
Gracias Bruno,...pola túa forza e acollida.
Gracias Lois, ... pola túa naturalidade.
Gracias Lucía,...polo teu sorriso e os teus bicos.
Gracias Montse,...por abrirme a túa porta e deixárme facer...
Gracias Brais...por darme a oportunidade de facer algo polos demáis.
Gracias Pilar,...   a gratitude personificada.
Gracias Paloma,... pola ledicia, o optimismo e o futuro.
Gracias Fernando,.. xa sabes,..., por todo, polos consellos pero sobre todo pola túa capacidade de escoita.
Gracias Xabier,...pola infinita comprensión.
Gracias Paula, Raquel, Sabeliña, ...polo reencontro, pola acollida.
Gracias Rebeca...ausente, mais estabas.(cando veñen,...todas xuntas)
Gracias..., moitas gracias


Hoxe voltei a crer no poder das persoas de ben, dos que están de forma incondicional.
Dos que teñen un óco nas súas apretadas axendas para escoitarme e asesorarme.

Por agrupalos dalgún xeito...ANXOS NA TERRA

EN CONTÍNUA FORMACION

He aquí, mis dos últimas adquisiciones, de las que estoy muy orgullosa. Costó, pero el caso es que aquí están.

Y es que para uno mismo ( para su cultura), pero sobre todo para enseñar a los demás, es necesario estar al día y en contínua formación.

Sin embargo es curioso; es en la búsqueda de materiales para  ayudarles en su "aprender a aprender", lo que hace que yo, me inquiete por temas a los que antes les prestaba el mínimo interés, y ahora son mi verdadera pasión,como son;

-Las Artes
-La historia
-Las filologías

cuando lo cierto es que soy de matemáticas, de economía en concreto.
Disfruto tanto aprendiendo.Y ellos me enseñan tanto, con sus reacciones, progresos...

Así soy,...es algo que me llena y me hace estar feliz.

jueves, 17 de febrero de 2011

CISNE NEGRO

Todavía no he visto la película, que tanto ansío disfrutar.Por lo que a lo mejor , cuando la vea, tendré que hacer otro post (por si no me identifico con el). Pero a día de hoy, ambas palabras:

Cisne y Negro, creo que identifican bastante bien, el momento presente que estoy viviendo.Tengo tanto amor para dar  y tanta falta de recibirlo,...que estiro el pescuezo todo lo que puedo para seguir a flote.Pero aún falta tiempo, para que Odile, sev convierta en Odette.

Hablaremos tras el pase, que por fin voy a ver en el cine.Lo echaba tanto de menos,...
Antes de casarme, iba casi cada semana, despues me dejé convencer de que era más cómodo el sofá. Sin embargo el encanto de las salas de proyección,..., es inigualable.

Así que,...a disfrutar.

lunes, 14 de febrero de 2011

Dolor, dolor, dolor,..., en cada músculo, en cada articulación, en cada movimiento

A veces (como ayer) es tan intenso, que se me saltan las lágrimas. No tiene un sitio fijo.Hoy puede ser la zona lumbar y la cadera, y mañana la espalda y el pecho. Pero lo peor son las manos (cuando se duermen), o los pies. Cuando trato de agarrar algo y se eriza el vello, del pinchazo.Corrientes que van y vienen y esa sensación de tirantez en el cuello, de ahogamiento.   
No se...

No me importa "quien"no me cree, porque no está en mi interior y no puede saber como lo vivo. Si puedo moverme o no..
A los que tratan de APARENTAR NORMALIDAD y me tachan de "RARA", (cuando ya no hay que arrimar el hombro);

¡ NO GRACIAS!, indiferencia; porque realmente no me conocen.

"ENFERMA, esa es la palabra", ... aunque no os guste.(y a mi tampoco)

Madrina, tu si me comprendías y ayudabas.
Hoy estarías de cumpleaños. Jamás pasa un día en que no me acuerde de ti.
Fuente de sabiduría, entrega, paz ,gratituidad, cariño, ternura y  respeto.
Cuanto te añoro. No sabes cuanto...

Este es mi regalo:

Si te vas, no me dejes nunca más

Te veo volar entre murmullos
Tus manos de agua, por tu cuerpo fluyen ya
Y la noche llegará con sus augurios


Nunca pensé que pudiera perderte
Ángel ahora soledad
Nunca pensé, que pudieras dejarme

Y te escapas, te arrastras
No te puedo alcanzar
Y no estás, y el otoño llegará, la lluvia escampará
Y sin ti, es como dejar de sentir
Si no estás, me siento tan sola
¿Por qué te has marchado así?
¿Por qué me has dejado aquí?
Si no estás, mi alma se encoge
Al pensar que muriendo sin ti
Tengo que empezar a vivir


Si no estás...


Se fue sin más, la vida cruje en su elixir
Se empapa el dolor, de tus cenizas
No volverán, aquellos días atrás
Donde tu alma y mi ser estaban unidas
Nunca pensé que pudieras marcharte


Vuelve, ángel guardián
Nunca pensé, no escucharte ni hablarte
Y me rompo y me caigo, y no puedo avanzar
Y no estás, y los años pasarán, las nieves volverán...
Y sin ti, es como dejar de vivir.

                                                                   In memoriam

viernes, 11 de febrero de 2011

ESAS HORMIGUILLAS EN EL ESTÓMAGO ... OTRA VEZ

No me lo esperaba,..., un parón, un segundo, un silencio, tanto que contar, una chorrada,... y otra vez esas hormiguillas...

LA MUDANZA

Sentada en la  alfombra del pasillo de mi casiña, el otro día pensando y viendo lo que la mudanza había traído, recorde unha significativa frase de A. Machado;

"Ligero de equipaje. Casi desnudo,..."

Cuando cajas y cajas de COSAS, que solo eran eso; cosas (se apilaban a mi lado).
Pero mi vacío interior, crecía a pasos de gigante. Me había equivocado. Había perdido mi esencia, mi yo.

Pendientes, inservibles; no había sonrisa donde ponerlos.
Ropa, demasiada ropa para una sola persona...cuando hoy en día hay tanta necesidad y gente que necesita abrigo.

Me di cuenta , en la soledad de mi rincón, que "las necesidades básicas", YO, no las tenía cubiertas y que por eso no era feliz. Me había perdido en "consumismo", y estaba espantada.Que es cierto eso que dicen que  "el hábito, no hace al monje", y que es muy, pero que muy satisfactorio compartir.

(en otro tiempo, seguro las hubiese vendido; seguro, me las comprarían a buen precio,...) Pero no hay dinero que pague una sonrisa, una ilusión.

Me siento muy afortunada de haber tropezado en mi camino con  una Familia a la que no encuentro calificativo, se ha desvivido por mi en estos días, brindándome una acogida cariñosa, preocupándose por mi salud, dándome fortaleza, haciéndome sentir válida, cuidándome, mimándome, ...eso según una conocida tarjeta "no tiene precio".

Pero esta familia se merece un post aparte.
___________________________________________________________________

Vivo en piso modesto, que he decorado con lo que tenía y baratijas a las que he dado forma.

Compre una bajera y una funda de almohada , para poder usar la sábana que en su día me bordó mi madre con mis iniciales,...y que no tenía con que ponerla.
Tambien un  cesto cursi, de 1€, que he desecho y convertido en un centro de flores secas, "mu mono".
Unos pendientes de 1,20€ que ahora prenden mis cortinas, o decoran mi habitación.
Hice una  mesa con la tela de una cortina, que cubre un botellero.
De la misma cortina, con forro adhesivo y con dos zapateros de madera mala, malísima, de los chinos, dos rinconeras ,...

Vamos que no me he aburrido. La imaginación al poder.

Hoy lo he dedicado a la última habitación.

Ahora me reconozco un poco más,... y lo que me que queda....

martes, 8 de febrero de 2011

ALGORITMOS ABN. A REVOLUCIÓN DAS MATEMÁTICAS

¡POR FIN!, pais, nais, docentes...BOTADE UNHA OLLADA e se agradecen comentarios.

Por fin alguén, concebiu como darlle forma, a algo que me traía de cabeza desde fai tempo; como ensinar as matemáticas conseguindo que lles gustasen (ou polo menos tivesen algo de interés) para os rapaces.
Que as aprendesen, si, pero que visen a sua utilidade. Que fosen capaces de interiorizalas, e de disfrutar con elas.
E parece que chegou...

Trátase dos algoritmos ABN, nos que todavía ando moi pez, aínda que xa lín bastante sobre o asunto.
Aquí o deixo para quen lle poida interesar. Parece interesante.

Mergúllome de novo, e téñovos ó tanto.

Renovarse ou morrer.

http://algoritmosabn.blogspot.com/

domingo, 6 de febrero de 2011

EL MISTERIO DEL PIANO

Ya está otra vez,...hasta el "ruido" del ordenador me molesta. Es un verdadero regalo para mis oídos que no falta nunca a su cita. ¿Quién será?

Bien sea por la mañana, o por la noche, todos los días dedica un largo rato a su labor. Oigo como "calienta sus dedos" (me trae recuerdos de otra hora, cuando asistía yo a clases de solfeo y piano. Siempre me arrepentiré de haberlo dejado, pero el SOLFEO, no me gustaba nada. Quizás de ahí su nombre (es broma). Y menos en público. Después, perdí el miedo escénico, pero ya lo había abandonado).

Ahora cuando tengo que ayudarles en  música, a los chicos, me gusta mucho recordar... y estoy aprendiendo a valorar los "silencios", en el más amplio sentido de la palabra.

Quizás ahora, si me gustaría tocar, pero creo que ya es tarde.
Lo intenté hace unos años, cuando por un problema en los tobillos, tuve que dejar la danza, pero me dijeron que era "demasiado mayor para entrar en el Conservatorio".
Así que, contando con que esto fué por el año 99, actualmente soy una abuela ahora para intentarlo.
¡ Me pareció fatal!
Ante el asombro de mis padres, pedí una guitarra por Reyes, y empecé con mis "pinitos musicales". Me encerraba en mi cuarto y cantaba (pobres vecinos, pienso hoy), pero era felizzzzz

La verdad es que este vecin@ pianista lo hace tan bien, que en lugar de ser una pesadilla, es una gozada.

Yo, me siento en el suelo

y escucho...,

y escucho...

sábado, 5 de febrero de 2011

QUERIDO BRAIS...

Bueno, no es que hoy esté inspirada.

Lo cierto es que estoy enferma.(lo digo por la cantidad de post que llevo hoy)
En cama, con el estómago malo. De modo que como no puedo acabar de organizar mi casa, aprovecho para plasmar, todo lo que estas semanas me ha ido ocurriendo y no he tenido tiempo para escribir.

Hoy, por causas ajenas a mi voluntad, le he fallado a mi nuevo y ya querido amigo B.y me siento fatal.

Me explico; hará una semana más o menos, que ún pequeño consiguió recuperar a la Margot de antaño.

Con esta loca mudanza, que no se como fuimos capaces de finalizar a tiempo, acabé cenando en Narón, en casa de M. y B.

Me acogieron como si me conociesen de toda la vida, charlamos y disfrute con lo más importante de la velada; la imborrable sonrisa, que a veces tornaba en carcajada, que se dibujaba en el rostro del pequeño.

B. tiene 17 años y un problema, que lo condiciona a estar en una silla de ruedas.
Cuando hablas con él, no sabes si lo que te cuenta es verdad o fruto de su imaginación, pero me encanta escucharle porque es muy dulce y a él que lo haga. La verdad es que se hace querer.

Pero sin duda, me quedo con los repetidos momentos de comunicación entre madre-hijo.

Ella; semblante serio, carácter fuerte, independiente, segura de si misma, decidida, con iniciativa y talante, que se tornaba en dulzura, comprensión y susurro , sin abandonar la rectitud, que requería la educación de su chico.

Ese  cambio de semblante, no era otra cosa que AMOR DE MADRE en su estado más puro,

Dos frases retuve, que me hicieron sentir aún, más agusto,si cabe.

La primera cuando ella le dijo:
"Mi niño, sabes que eres lo que más quiero en este mundo pero....esto que acabas de hacer no está bien" (con que ternura correjía a su pequeño)

Y la otra fué cuando hablando de los planes del domingo, comentó; "Yo no puedo quedar. Es que es el único día que puedo disfrutar de B."

Había decidido echarles una mano para pintar,  con la mala pata que justo hoy que tenía con los peques Taller de pintura, he caído redonda, y lo que más me inquieta, es que B., que contaba conmigo hoy, no me ha visto aparecer.

Querido amigo B, lo prometido es deuda y se que hoy esperabas "una bolsa de gominolas".No te preocupes, porque como hoy me ha sido imposible ir a verte, ten por seguro que te compensaré y vamos a pintar hasta que tu quieras.¿De acuerdo?

Esta hermosa vivencia, como tantas cosas, no sería posible, sin la ayuda de A. a la que no me canso de dar las GRACIAS.

De nuevo y tras perder mi empleo, volví a creer en la gente buena. En la que hace las cosas sin esperar nada a cambio...a los que alguien un día llamó:


                             Os "Bós e Xenerosos".

UNA GRAN IDEA. ROPA DE ABRIGO, UN BUEN LIBRO Y AIRE PURO





Resulta que estas Navidades, le han regalado a mi padre una cajita me sorprendió y que contenía un regalo similar a este que acaba de aterrizar en mi correo:


1 noche en habitación doble en alojamiento y desayuno
Cena en el Restaurante Cxxxxxx de Caldas de Rei
EL HOTEL
El hotel xxxxx nace a partir de las ruinas de un complejo textil que data del s. XVIII. Su construcción es de tipo Pazo gallego. La finca tiene una extensión de 10.000 m2 en un paraje declarado de interés paisajístico, dada su extraordinaria belleza. Toda la finca está rodeada por el río Umia.
El hotel consta de 10 habitaciones dobles con televisión, baño, todas ellas con vistas al río, línea ADSL y WIFI, salón, amplio comedor, lareira, asador y parking privado.

Servicios y actividades :
Senderismo, paseos fluviales, pesca, bicicletas, piragüismo, quads, cerca de balneario
 
 
Bueno hay más, pero este es el que me llamó la atención, (por 50€ por persona).Lo mejor de todo  eso, es que se puede regalar "empaquetado":
 
 
¿SE PUEDE UTILIZAR LA EXPERIENCIA PARA REGALAR?"Si. Por solo 15€ recibirás la Experiencia XXXXX; que incluye Caja-Experiencias, Guía XXXXX, tarjeta experiencia y folleto descriptivo,..."
 
Seguro que lleva mucho funcionando, pero yo es la primera noticia que tengo y me parece un regalo muy original.
 
Mis padres están gestionando el suyo. Ya os contaré.
Pero que uno llega como nuevo,... seguro.
 
La verdad es que me apasiona el Turismo Rural, y sobre todo en Galicia. Hay millones de rincones hermosos esperando que los descubramos.
 
Lo mismo, si mi estómago me deja, me lio la manta a la cabeza y me escapo. A la aventura
No se...
                                              ... barriguita portate bien.
                    
 
 
         Ya os contaré.

AFORTUNADA

Madre mía, que ganas de escribir. En este espacio me siento libre.Y me encanta.

En esta nueva etapa vital me he propuesto contar solo alegrías. (insisto; me lo he propuesto) Quiero que sea un blog alegre, al que recurrir en los momentos bajos, y ver que como dice siempre mi padre, "Mañana es otro día. Mañana vuelve a salir el sol". (Aunque por el momento personal que estoy viviendo, si se me ocurre contar alguna vivencia un poco melancólica , se que se harán cargo).

Pues a lo que iba, que comenzaba con una historia muy bonita, y pensé; ¿en gallego o en castellano?.
Bueno, he de precisar; en mi "gallego familiar", el que hablaba con la gente de Santiago, Bertamiráns, Padrón y Bastabales ( no os olvido), el que oía en casa (y que me encantaba,sobre todo cuando hablaban papa y madrina en la cocina) y con todo aquel que se me dirige en esta lengua. (que por mi ubicación en la Provincia, es más bien medio "castrapo").

Eso si; me he comprado la "Nueva Grámatica Gallega", Y en Castellano también la de la R.A.E. para ver si me "Normalizo", je,je (en todos los sentidos). No en serio, es más que nada por la docencia. Me gusta estar al día.

Pero si; soy afortunada porque puedo elegir la lengua en la que expresarme. Es, haciendo un simil, la música con la que quiero bailar. (antaño, otros no tuvieron esa suerte).

Es curioso; si voy a escribir una entrada de algo serio, algo que me pasó, o de crítica u opinión, sin darme cuenta lo hago en castellano,  pero si setrata de plasmar mis sentimientos más profundos, eso que me sale de las entrañas, es el gallego, el idioma en el que me expreso. Curioso, ¿verdad?...

Pues si, me siento afortunada de poder elegir,

¿y usted?

viernes, 4 de febrero de 2011

QUE SE LLAMA SOLEDAD...

Algunas veces vuelo
y otras veces
me arrastro demasiado a ras del suelo,
algunas madrugadas me desvelo
y ando como un gato en celo
patrullando la ciudad
en busca de una gatita,
a esa hora maldita
en que los bares a punto están de cerrar,
cuando el alma necesita
un cuerpo que acariciar.
Algunas veces vivo
y otras veces
la vida se me va con lo que escribo;
algunas veces busco un adjetivo
inspirado y posesivo
que te arañe el corazón;
luego arrojo mi mensaje,
se lo lleva de equipaje
una botella…, al mar de tu incomprensión.
No quiero hacerte chantaje,
sólo quiero regalarte una canción.
Y algunas veces suelo recostar
mi cabeza en el hombro de la luna
y le hablo de esa amante inoportuna
que se llama soledad.
Algunas veces gano
y otras veces
pongo un circo y me crecen los enanos;
algunas veces doy con un gusano
en la fruta del manzano
prohibido del padre Adán;
o duermo y dejo la puerta
de mi habitación abierta
por si acaso se te ocurre regresar;
más raro fue aquel verano
que no paró de nevar.
Y algunas veces suelo recostar
mi cabeza en el hombro de la luna
y le hablo de esa amante inoportuna
que se llama soledad.
Título: Que se llama soledad
Año: 1987
Letra: Joaquín Sabina
Música: Joaquín Sabina
Disco: Hotel Dulce Hotel (1987)